In mijn ooghoek zie ik een groene tutu met lampjes. Gedragen door een klein meisje met haar armen om zich heen geslagen. Ze wacht in spanning op haar grote moment. Ze mag bijna op want wij rennen naar onze laatste opstelling.
De emotie zit hoog. De muziek en de prachtige choreografie van Margot Kerstens raken me iedere keer weer. Deze dans voel je in elke vezel van je lijf. Met een brok in mijn keel wacht ik tot de muziek wegsterft. Dan gaat het licht uit en ren ik af. En zij rent op.
In de coulissen draai ik me om en geniet van het optreden van mijn eigen dochter. Zij een vuurvliegje, ik een vuurvogel. Ik de zorgen en het gemis, zij de verlichting. Ik ben een sucker voor symboliek maar dit kon niet treffender.
Ze danst prachtig maar bovenal met heel veel plezier. Ik laat een traan, maar ik ben niet verdrietig meer. Ik ben zo trots, op haar, op mezelf en op de leuke groep meiden met wie ik dit mocht doen. En dankbaar voor de keuze die ik vorig jaar maakte en de kans die Margot mij heeft gegeven. Dit was de mooiste dag sinds wat voelt als een lange tijd ❤️.
Reactie plaatsen
Reacties
Het was ontroerend mooi, wat hebben we van jullie genoten! XXX