I'ts a wrap

Het klinkt misschien wat dramatisch, maar dit voelt als een enorme stap. Jarenlang kon ik zoveel redenen bedenken om het niet te doen. Te druk. Onzeker. Geen duidelijk plan. Ook vandaag kan ik nog redenen bedenken waarom nu niet het moment is. Het regent. Het is een vreemde week en ik voel me niet helemaal happy. Vandaag luister ik dus heel even niet naar mijn gevoel. Of in ieder geval niet naar de stemmetjes die me proberen te behoeden voor teleurstelling. Want dat is waar het uiteindelijk om gaat. Vandaag laat ik dat los, want ik wil door. Er zitten nog zoveel verhalen in mijn hoofd. Zoveel wat ik wil ontdekken, maar als ik nooit de discipline kan vinden er daadwerkelijk iets mee te doen, tja waarvoor doe ik het dan? 

Een week geleden zit ik in de kleedkamer voor dansles als iemand vertelt dat ze auditie zou willen doen maar niet durft. Daarna merkt ze op dat het juist goed voor haar zou zijn, ook als het betekent dat ze afgewezen wordt. Want afgewezen worden hoort er toch een beetje bij. Ze merkt op dat ze bang is dat ze te horen krijgt niet goed genoeg te zijn. Ik voel met haar mee. Want ook als dat niet gezegd wordt, zo voelt het wel en die stemmetjes in je hoofd zullen dat maar al te graag beamen. Ik merk op dat niemand dat gevoel weg kan nemen behalve zijzelf maar ik had op dat moment net zo goed in de spiegel kunnen kijken.

Dus ondanks dat ik mij er echt wel van bewust ben dat er straks drie afwijzingen in mijn inbox kruipen, het is oké. Ik heb ondertussen 5 kortverhalen geschreven, ik heb een novelle klaar voor een schrijfwedstrijd en ik ben bezig met een drieluik. Ik krijg er energie van en dat maakt het elke poging waard. Met gefixeerde blik en een vinger die boven de verzendknop zweeft, staar ik nog minutenlang naar het begeleidende mailtje dat ik heb getypt. Drie keer klik ik uiteindelijk op verzenden en nu begint het lange wachten. Tot zeker drie maanden. Dus dat wordt een tijdje duimen draaien… 

Wordt vervolgd…