Mijlpaal

Toen ik voor het eerst moeder werd, beloofde ik mezelf iets. Totdat mijn kinderen naar de basisschool gaan, blijf ik bij de veilige basis. Dat wil zeggen, geen nieuwe opleiding, geen andere baan, geen eigen bedrijf. Dit alles zodat ik de rust kon bewaren. Was dat bij Nova nog niet helemaal nodig en kon ik toen zelfs nog tijd vinden om een roman te schrijven.. bij Abel begon dat heel anders. 

Niks ging volgens verwachting. Mijn zwangerschap niet, mijn bevalling niet, de kraamtijd niet en de eerste twee jaren niet. Ik heb enorm geworsteld. Met bekkeninstabiliteit, te weinig slaap, een kindje dat niet kon vertellen wat er mis was en altijd maar gissen naar de oorzaak van zijn onrust. Dus was ik mezelf dankbaar dat ik niks moest. 

Ik leerde namelijk al heel snel dat mijn eigen verwachtingen mijn grootste vijand waren. Hoe hoger de verwachting, hoe groter de teleurstelling. Ik heb letterlijk gezegd: na negen maanden afzien, ga ik genieten. Maar toen dat niet kwam voelde ik me alleen maar schuldig. Naar Abel, naar mijn gezin en naar mijzelf. 

Gelukkig heb ik hele fijne mensen om mij heen die ons altijd hebben gesteund en natuurlijk was het echt niet alleen maar lastig. Maar al met al duurde het bijna anderhalf jaar voordat de rust terugkeerde. Nu gaat het hartstikke goed met hem en is hij de grootste slaapkop in huis en kan ik mij bijna niet meer voorstellen hoe het was. 

Vandaag is mijn deadline dus verstreken. Abel gaat na de meivakantie naar school en ik ben heel benieuwd wat het wegvallen van deze belofte voor mij gaat betekenen.