Vorige week las ik dit: burnout, bestaat dat eigenlijk wel? Of zit het tussen je oren? Het antwoord vind ik eigenlijk niet eens zo interessant, maar ik werd wel geraakt.
Ik zit thuis en hoewel ik burnout geen label vind dat bij mij past, (maar eerlijk, wie wel?), heb ik wel de bijbehorende klachten. Tegelijkertijd twijfel ik: is er wel iets mis met mij? Het is vrijwel onzichtbaar en daarom ook een beetje eenzaam.
Ik kan iedereen die ik spreek vertellen wat ik voel, wat ik ervaar en wat volgens mij wel of niet kan. Maar ik kan niemand dwingen het te begrijpen, dit te lezen of naar mij te luisteren. Ik weet dat er ook mensen zullen zijn die vinden dat ik de makkelijkste weg kies. Mijn vertrek op het werk betekent bovendien meer op het bordje van een ander. Dat schuldgevoel mag ik als bonus met mee meedragen.
Er is in principe niks aan mij te zien, tenzij je het wil zien. Dat vind ik een veel interessantere vraag, willen wij de donkere kanten van een ander wel zien en begrijpen? Is wegkijken dan niet ook de 'makkelijke' optie?
Soms is het fijn als iemand door ons schild heen prikt. Vooral als het lastig is om er zelf over te beginnen. We willen niet lastig zijn of de ander ongemakkelijk maken. Hoe gaat het? Een vraag die vaak uit beleefdheid of gewoonte wordt gesteld maar volgens mij niet eenvoudig te beantwoorden is. Dus kiezen we voor gemak, het gaat goed.
Dat zei ik ook, maar het gaat niet goed en het duurde bijna een jaar voordat ik iemand door mijn 'schild' liet prikken. Overal strooide ik broodkruimels maar als ik erop werd aangesproken trok ik een muur op en zei dat het 'wel prima' ging. Ik hield het nog wel even vol.
Wie sceptisch is zou kunnen zeggen: als jij zo op je gevoel vertrouwt, waarom gebeurde dit dan? Omdat ik het niet meer voelde. Alsof ik buiten mijn lichaam sta. Nu ben ik zo verwijderd van mijn gevoel dat ik er geen naam meer voor heb.
Terwijl ik dit zo schrijf, zie ik echt wel de ernst ervan. Dus ik krijg hulp. Ook niet makkelijk, maar dit gun ik niemand en ook mezelf niet. Bovendien heb ik plannen voor mezelf. En hoewel dit echt niet het onderwerp is waarover ik hoopte te bloggen zal er toch een reden zijn waarom ik er weken geleden mee begon.
Want geloof het of niet, tijdens het schrijven van mijn eerste blogpost wist ik wel dat mijn vlammetje aan het doven was, maar ineens was het al opgebrand. Tot die dag geloofde ik dat het wel goed zou komen. Nu geloof ik nog steeds dat het goed komt, maar hoef ik het gelukkig niet meer alleen te doen.
Ik heb gelukkig lieve mensen om mij heen en ik krijg professionele hulp en voel ik mij weer gezien en gehoord. Vond ik ook niet makkelijk, want wat als er gezegd wordt dat er niks met mij aan de hand is? Was het maar zo'n feest, denk ik nu want het is meer dan duidelijk dat ik eventjes mezelf niet helemaal ben en kan zijn.
Reactie plaatsen
Reacties