Vakantie

Het is bizar. Hoe langer ik hier op Corsica ben hoe meer ik de karaktertrekjes van Mira (Ik blauw van jou) weer herken. Het genieten van die immense natuurlijke schoonheid. De vrijheid. De kalmerende werking van de zee. En natuurlijk overal die prachtige kleur blauw om me heen. Geen verrassing: ik wil niet naar huis!

Een jaar geleden besefte ik hier op dit eiland dat het helemaal mis ging met mijn drive om anderen te helpen. Nu voel ik enkel nog de drive om beter te doen voor mezelf.
Alle deeltjes die mij, mij maken weer bij elkaar sprokkelen en compleet maken.

In het vliegtuig las ik voor het eerst weer een boek en verslond er daarna nog vijf.
Spontaan ontstond er een idee voor een nieuw (zomer)verhaal. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik de afgelopen twee weken volledig in mijn element was. Ik maakte een selfie en voilá. Die sprankeling in mijn ogen die al een hele tijd zoek was, is terug. (Oordeel zelf maar 😉)

Natuurlijk had ik ook hier mijn dipjes en was ik op sommige dagen vreselijk moe. Maar dankzij het trage ritme en het niks moeten was dat oké. Zeker dankzij de kalmte van alles en iedereen om me heen. De onverdeelde aandacht voor elkaar. Wij als gezin waren hier heel erg aan toe.

Goed, ik ben realistisch (en pessimistisch) genoeg om te weten dat vakantie dit soort dingen met je doet. Maar die helderheid van geest ben ik niet van plan zomaar weer kwijt te raken. Daar is het leven veel te mooi voor. En ik heb dingen te doen. Verhalen schrijven, een voorstelling dansen en nog veel meer mooie herinneringen maken.

Man wat heb ik dit gemist, wat heb ik mezelf gemist! En wat zal ik dit eiland missen als we weer thuis zijn!